Wim Krijnen
Allereerst: organisatie en vrijwilligers van de Zestig van Texel: bedankt voor de goede organisatie en het gevarieerde programma-aanbod rondom deze loop. En Bjorn Paree: bedankt voor de foto’s. We staan er weer mooi op. In het kort geschreven: ik heb enorm genoten van de loop, de medelopers/mensen, sociale interactie, het weer en het eiland Texel en ben dik tevreden met de 6:48:13 die ik over die 60 km heb gedaan; en ik heb nog dagen er na last van een goed humeur gehad (big smile). De Zestig van Texel en Jan Knippenberg. Onlosmakelijk met elkaar verbonden. En vanuit de organisatie van De Zestig is daar ook dit jaar veel aandacht aan geschonken. Voor mij was deze editie van De Zestig van Texel vooral ‘een Rondje Huub’. Zwager Huub Schröder werkte bij het NIOZ, woonde in Den Burg, overleed dit jaar 30 jaar geleden tijdens de zoveelste zware operatie tussen 1981 en 1985 op 40 jarige leeftijd….. Rondje Huub dus. Starten vanaf het NIOZ. Finishen in Den Burg. Er konden maximaal 750 deelnemers inschrijven. Daarvan waren er ongeveer 20 met wie ik al eens eerder aan de start had gestaan en waarvan ik er een aantal al wat persoonlijk kende.
Paaszondag 5 april
‘s-Middags: startnummer ophalen in de Stayokay en even aan de praat met Martien Baars die het druk had, Richard van de Klis, Hennie en Jolanda van Velzen en Rut Zoutman.
’s-Avonds: Lezing vooraf over de voorbereiding op De Zestig van Texel, door Mark de Boer. Met vooral tips mijns inziens voor de snelle wedstrijdlopers. Over gelletjes. Niet zo van toepassing voor een aardappel- en brood etende recreatieve loper als ik; het ging ook niet over gekookte eieren en pannekoeken eten tijdens het lopen. En ook niet over RunWalken. Maar weer wel over het nutteloze van trailen als voorbereiding voor De Zestig, over vetverbranding en de percentageverdeling langzaam/matig/snel qua snelheid in de verdeling van periodieke trainingskilometers, zijnde 70-20-10% (voor iedere ultraloper zeer belangrijk). Kortom: hier en daar leerzaam en ‘t was vooral leuk zo tussen medelopers te zitten.
Paasmaandag 6 april
De loop zelf: mijn doel was 8,8 – 9 km/u tot het eind volhouden, als in een training. Dus per 10 km iets onder de 1.10 uur om met zekerheid binnen de 7 uur te finishen, wat voor mij al heel mooi zou zijn, zeker met een paar stukken strand en de duinen erbij. En zo gelijkmatig mogelijk lopen, vanaf het begin al in Run-Walk/Take-a-Snapshot.
Met de bus van de Stayokay naar het NIOZ. Leuke opgelaten stemming in de bus. We hebben er duidelijk zin in. In het NIOZ aan de praat met Bob Stultiens en Bob Verbrugge en zijn loopmaatje Frits van der Lubben. Geleidelijk werd het steeds drukker in en rond het NIOZ. Er waren veel deelnemers en het was allemaal heel gemoedelijk. Ik ben helemaal achteraan gestart. Na het startsignaal stonden we eerst ’n tijdje stil; daarna al wandelend op gang komend zodat we over de eerste 200 meter 2 minuten deden. Ik was verbaasd over de paar blote-voeten-lopers.
De eerste 1,5 km fietste Els, m’n vrouw, naast me, wat ik heel leuk vond. Na 3,5 km zag ik Theo de Jong met wie ik een stuk mee hobbelde en die me bij de Hors/de strandopgang o.a. wees op waar je lekker in een duinpannetje in de zon kon liggen, en liepen we Jannet Lange tegen het lijf die na haar eerste 60 km ‘instroomde’ om er nog eens 60 aan toe te voegen. En daar was ineens ook Henri Thunnissen langs het parcours, die ik natuurlijk een handje wilde geven. Op het strand was het wat zwaar door de tegenwind, maar het zand was goed beloopbaar. We hadden zicht op een lang lint van lopers. Mooi was dat.
Na de eerste keer strand stond Els me in de duinen langs het fietspad, bij km 15, in de druilerigheid van een miezerbui op te wachten, ’t gaf me een kleine energie-boost. Nadat ik voor de tweede keer het strand afging (na zo’n 23 km) wilde ik voor ik verder ging ergens eerst het zand uit mijn schoenen schudden. Op de horizontale boomstam (slagboomstam) was Endy Kasanardjo daar net mee klaar en stond wat moeizaam op. Ik begroette hem en liep nadat mijn schoenen leeg waren een stukje met hem op. Endy was bezig met de 120 km, had er inmiddels al 83 km opzitten en was duidelijk wat vermoeid. Kapriolen met vee-roosters deed hij niet aan: hij nam het klaphekje ernaast (wat ik zeer verstandig vond). Hij liep wat langzamer dan ik (begrijpelijk), dus ik liep uiteindelijk langzaam van hem vandaan. Om vervolgens ergens rond de 29 km Sjaak Bus te ontmoeten. Hij deed ook de 120 km, had er daar dus al 89 km opzitten en had het moeilijk. Ik stelde me voor, (we staan op dezelfde categorie M55-lijst voor Steenbergen24H, net als vorig jaar) en we praatte wat waarna ik weer mijn eigen tempo opnam. Zo liep ik de eerste 30 km in 3:27, dus mooi op schema.
Verderop in de duinen ten zuiden van de vuurtoren kwam ik Jolanda van Velzen tegen; ze deed de 60 en had het op dat moment ook moeilijk en ik liep ook met haar even wat op, vroeg haar of ze genoeg te eten en drinken had (misschien zou ik wat aan kunnen vullen) en wenste haar succes toen ik weer verder ging. Langs de waddendijk zou ik wind mee krijgen dus dat zou wat makkelijker gaan. Vanaf 36-40 km ging ik wat sneller en regelmatiger lopen.
In Oosterend zat Els op een terrasje te wachten tot ik voorbij zou komen. Ik had dat niet direct in de gaten en liep voorbij waarop ze me riep. Ben even teruggelopen en een energie-oppeppertje van haar gekregen. Iets later fietste ze tot aan de finish naast me, wat me ook de nodige oppeppertjes verschafte. Tussen de 40 en 50 km was het veel stuivertje wisselen: steeds dezelfde deelnemers passeren en iets later weer door hun gepasseerd worden. Vanaf de 50-55 km begon het grote inhalen: ik ging nog iets meer versnellen. Mijn Garmin stond voor een kort moment op 9 km/u, gemiddeld over het hele stuk gemeten, maar het gemiddelde zakte door het wandelen al snel weer naar de 8,9 km/u (het rennen ging toen met 10 km/u).
Net na Oudeschild gaven een sponsje en een partje sinaasappel bij de verzorgingspost een goede opkikker en begon er zowaar een wedstrijdgevoel in me op te komen. Die man/vrouw voor me, in dat groene/blauwe shirtje, maakt niet uit wie, die zou ik wel eens in kunnen halen, dus rap met die beentjes maar weer. Op de Hoge Berg nog even voor het laatst gewandeld en wat foto’s gemaakt (’t was daar wel erg mooi en ik kon het niet laten) maar daarna echt vol aan de bak: daardoor nog een aantal lopers kunnen inhalen.
Dan een eindspurt (de laatste 200-250 meter ging op het laatst met ongeveer 11 km/u) waarin ik werd aangemoedigd door Martien Baars die langs de kant van de weg stond. Een eindspurt waarin ik zelfs een paar meter voor de finishlijn nog iemand inhaalde. Vlak over de finishlijn was het erg druk (met juist gefinishte deelnemers, mensen van de organisatie, vrijwilligers, fotograaf…), ik kon op het nippertje een paar botsingen voorkomen (daar ga je wel raar, beetje paniekerig, van kijken), om tegen een paal tot stilstand te komen. De paal van een stellage. Paal gaf wat mee, maar verder geen verwondingen of instortingen/ravage. Dat zou wel een mooi theatraal effect geweest zijn (grapje), maar nu zeg maar, ‘niets aan de hand’.
Ik kreeg meteen wel een microfoon van een radioreporter onder m’n snufferd, maar ik kon niets zinnigs zeggen: buiten adem en een enorme hard geluid van de verslaggever met geluidsinstallatie aan de finish waar ik niet overheen kon qua stemgeluid. Bovendien had ik wat gedoe met mijn rugzakje en een aluminiumfolie (tegen afkoeling) dat door een vrijwilligster om mij (en iedere finisher) heen werd gedrapeerd. Dat was wel even als in een andere wereld aankomen na uren wat relaxed/introvert/mijmerend rondgelopen te hebben.
Nadat ik het finishgebied had verlaten was daar een lekker kommetje tomatensoep en liep Wilma Dierx me tegen het lijf, en hebben we even wat info uitgewisseld. Nadat de soep op was ging ik op weg naar de auto en kwam ik Endy tegen die me vertelde dat hij mooi binnen de limiet van 13 uur was gefinisht. Ik feliciteerde hem, wenste hem goed herstel. Moe en voldaan ging ik naar de caravan/camping om lekker te douchen, te eten en in de bank te pampussen. Tot zo ver maar weer.
Wim Krijnen