Hoi allen die dit gaan lezen,
door: Guus van Veen
Een jaar of 7 geleden dacht ik dat ik niet meer mocht/kon hardlopen door een gevalletje pech met het rechter heupje. Arts geweest, heupje vervangen, wat rusten, rustig gaan sporten, fietsen en wat krachttraining in de sportschool, zag ik daar toch ineens een loopband staan. Keek even om me heen of niemand het zag, en zei tegen mezelf, niet doen!!!
Seconde later sta plotseling op de loopband, 1 minuut gerend, lees gedribbeld, lees voorzichtig wat rennende passen gezet.
Om een lang verhaal iets korter te maken, straks leest u dat de kortere afstanden weer iets langer worden.
In die periode heb ik altijd een wens gehad om nog 1x een marathon en 1 keer een ultra te lopen, de marathon van Leiden en De Zestig van Texel omdat deze evenementen mijn meest favoriete waren.
Ik liep hier altijd goed, iets met mindsetting. Weet niet waarom, eigenlijk weet ik het wel, omdat ik lange afstanden en hele lange afstanden gewoon leuk vind om te doen, vind kortere afstanden ook leuk om te doen, eigenlijk vind ik gewoon alles leuk om te doen.
Vorig jaar samen met vriendin, lees Diana, de marathon van Leiden volbracht en daarna begon het te kriebelen, zou ik durven te starten op die ultra in/op Texel.
Dit zou voor mij de 5e keer Texel worden, mooi rond getal, dacht ik. Dit slaat nergens op maar moet toch een reden hebben. Ik heb hier 3x de 60 gelopen en in 2009 heb ik hier de 120 km volbracht. Voor mij bijzondere wedstrijden geweest.
In december 2018 ingeschreven voor de loop, uiteraard in overleg met thuisfront, althans dat dacht ik, hier verschillen de meningen over. Kan ook zomaar zijn dat ik dacht dat ik het gevraagd had, ik weet zeker dat ik een ja hoorde, maar weet het niet meer zeker.(smiley) deze toets zit niet op mijn toetsenbord, dus doe het maar zo.
Vriendinlief had zich ingeschreven voor de wandel 60 km op zaterdag. Daar ga je dan samen voor trainen, maar hoe doe je dat als de ene gaat wandelen en de ander gaat hardlopen.
Eigenlijk heel simpel, de ene keer ga je hardlopend trainen en de andere keer keer ga je wandelend trainen. Zondags is ons gezamenlijk rondje hardlopen, ongeveer 13 km, en we zijn 1 x samen naar Voorschoten gaan wandelen, was erg gezellig, maar misschien een beetje weinig voor een training voor een rondje van 60 km, met de ervaringen die we hebben op loopgebied en we hadden er veel zin in, zijn we toch maar naar Texel gereden om te starten op de beide uitdagingen.
Zaterdag waren de rollen zo verdeeld dat vriendinlief lekker ging wandelen en ik er achter aan fietste om te verzorgen, dit alles liep erg voortvarend, en had nergens last van, ook bij vriendin ging het goed en met speels gemak de finish gehaald. Zou zeggen van harte met de prestatie.
Zondag waren de rollen omgedraaid, vriendinlief fietsen en ik hardlopen. We hadden de avond van te voren afgesproken als het droog is gaan we op de fiets naar de finish (‘ 10 km) want dan kunnen we ook terug een lekker stuk uitfietsen wat de spieren prettig vinden. Nu zou u kunnen denken; kan je niet beter naar de start fietsen, dat is over het algemeen beter want je moet eerst starten om te kunnen finishen, maar aangezien dit een punt naar punt wedstrijd is kan je beter eerst naar de finish gaan want je werd met een bus naar de start gereden, 60 km lopen naar de finish, en dan moet je terug lopen om je fiets op te halen want als je in dit geval eerst naar de start gereden was en je loopt naar de finish dan staat je fiets weer bij de start en dan moet je weer terug rennen om je fiets op te halen en dat wil je dan niet meer.
Een andere clubgenoot was ondertussen al ruim 6 uur aan het hardlopen, wanneer ik met mijn loopje begon.
Onderweg elkaar tegengekomen, elkaar een high five gegeven, althans dat dacht ik, later begreep ik, dat er een toeschouwer door onbekende oorzaak een klap in het gezicht heeft gehad, gelukkig geen blijvende schade, nou ja niet heel ernstig, misschien een bril in de toekomst en een kunstgebit.
Eerste gedeelte met 2 stukken strand was goed te doen, afgezien van het mulle zand, een beetje modder, zandkastelen en kuilen van onze bevriende noorderburen uit Duitsland, en 2 steile klimmetjes met heel veel zand, eigenlijk toch een beetje zwaar.
Daarna de Slufter in, bijzonder mooi natuurgebied met allerlei beesten, vogels, koeien, krokodil?, even schudden met het hoofd, oh nee, was maar een neushoorn, en nog meer van dit soort insecten.
Uit de Slufter gekomen, het fietspad op naar De Cocksdorp, en daar was ie , de dip, de hiel vond het niet leuk meer, dit was bij 25 km, en ik dacht nog 35 km dat wordt niet heel leuk meer.
Na 3,2 km kwam er toch weer een beetje schwung in en ging het stumpen eraf, de zogenaamde lopers flow was daar ineens. En die duurde wel een uur en zo was ik ineens weer bij 40 km.
Ik had 3,5 uur de tijd voor 20 km, er was een tijdslimiet, en die had ik in 2009 ook een klein beetje overschreden en dat ging mij niet nog een keer gebeuren. Toch!?
Wind in de rug en go with the flowtje, flow was ondertussen iets minder geworden.
In het hoofd was het goed en het weer was mijn weer, rond 23,2 graden, denk ik.
Nog 10 km, en 2 uur de tijd, daarna begon ik te denken, ga ik het dan toch doen, nog 1x die ultra, en ja ik ga het gewoon doen, vriendlief aanmoedigend, Go Forest Go. Het liep niet geheel meer volgens de techniek van de edele loopsport, nooit mijn sterkste punt geweest, schijn nogal lekker te heupwiegen(woordspeling) en te zwaaien met de armpjes, nog 1km en nog 55 minuten tijd over, in de verte wat Tri Teamleden van team Pieter, dank voor de support.
En met een big smile de finish over, zo dat was het, het is klaar, even ontladen bij vriendinlief, vaak met een traan.
Iedereen van team Pieter gefeliciteerd met de verstandige race die hij gelopen heeft.
Ik zet het even op papier, dit was mijn laatste ultra/marathon, het is mooi geweest.
Wat ik schreef in het begin, mijn wensen met dit soort lopen zijn volbracht, klinkt mooi.
Dus mocht mijn vinger nog naar een inschrijftoets gaan voor een ultra, geef er een tik op.
Gelukkig zijn mijn tenen ook getraind, smiley.
Een bekend filosoof (ER PEE, volledige naam bekend bij red) uit het hoge noorden van Wassenaar zei ooit:
IEDEREEN ZEI DAT HET NIET KON, TOEN KWAM ER IEMAND DIE DAT NIET WIST, EN DIE DEED HET GEWOON.