Irene van Wijk
Kent iemand eigenlijk nog het paasverhaal? Dat van die geboorte dat weten de meesten wel. Daar zijn 3d voorstellingen van met stal en al. Maar hoe het afliep dat beeldt niemand uit. Ooit een miniatuur grot met leeg grafkistje en beeldjes van onguur volk onder een paasboom zien staan? Nee toch.
Omdat ik nog hardvochtig gekneed ben door de nonnen kan ik het jullie vertellen.
Het begint allemaal na de Mattheus. Dát verhaal kan iedereen meezingen, dus dat is bekend. Helemaal historisch juist is die Passie trouwens niet want, hoewel het lang geleden is, waren de mensen niet zo primitief dat ze alles 11 keer herhalen moesten voordat de ander het begreep.
Goed, Jezus was dus dood en begraven. In een soort grot want anders kon er geen grote steen voor gerold worden. Dat heeft hij maar één dag volgehouden; saaaai. Eerst heeft hij de tijd nog gedood met wat krachtoefeningen. Maar toen die steen eenmaal weg was móest hij lopen. Wie van ons kent dat gevoel niet, dagje niets gedaan, dan moet er toch echt weer bewogen worden. Was ie net even weg, komt z’n moeder (of vriendin, ze heten daar allemaal Maria) langs met een bloemetje. Schrikken natuurlijk, “er is hier ook niets meer heilig”. Dat vond ie zielig dus heeft hij zich even vertoond toen hij toch langs kwam in zijn tweede rondje. Voor de zekerheid heeft hij dat bij nog een paar andere goedgelovigen gedaan. En daarna had hij zijn handen vrij. En de tijd aan zichzelf want het was nog lang geen Hemelvaart.
Op tweede Paasdag vieren we dus dat Jezus zo lang kon lopen als hij maar wilde. Vooral op Texel doen ze dat met verve. Niet de eieren, zoals de onwetenden denken, maar het echte lopen. Als je wilt de hele dag, vanaf half vijf ‘s morgens tot half zes ‘s avonds, achter elkaar door. Voor de ultieme Paasviering ga je dus naar Texel. En dat mag want ze zijn heel gastvrij, ze hebben ruimte voor honderden loopgasten.
Toen Jezus ging lopen was hij nog een broekie van 33. Nog in de kracht van zijn leven (nou ja). En als je dan ook nog weet dat god de vader was, dan snap je dat Jezus het lang kon volhouden. Vanzelf. Op Texel is de volle dagloop dus alleen weggelegd voor godenzonen en -dochters.
De mindere goden beginnen pas nadat ze lekker uitgeslapen hebben (het is tenslotte Paas), om half elf met hun ommetje naar Den Burg. Dat kan in 5 kilometer maar dan is het geen ommetje en ook geen echte Paasviering. Dus maken ze een lus over de eivormige zuidpunt van Texel, dan een hoop strand, beetje bos, nog meer strand, slufterpad, op-en-neerpad door de duinen, rechtsaf bij de vuurtoren, hop-on hop-off over de waddendijk, ommetje naar Oosterend, nog wat dijk, langs het kleine café in de haven, bergje over en ja hoor, daar is Den Burg. Daar stopt de viering.
Het is een Paasfeest dus onderweg zijn er hapjes en drankjes. De route wordt altijd versierd, met steeds weer andere bloemen (velden vol narcissen of hyacinten bijvoorbeeld) en altijd met lammetjes. En als je van het rechte pad dreigt te geraken is er altijd wel een oranje broeder of zuster in de buurt om je de goede weg te wijzen.
Voor de gewone mensen is er een variant waarbij de naasten elkaar kunnen helpen door allemaal een stukje af te leggen. Dat is mooi voor beginners om een idee te krijgen en voor afbouwers om langzaam af te kicken.
Sinds 2001 vieren we dit Texelse Paasfeest al mee, elke twee jaar weer. Deze keer met één mindere god(in) en zeven naastenlopers.
Jezus had bedacht dat het wel leuk zou zijn om deze keer een straf Noord Oosten windje langs het strand te blazen. Hard genoeg om 52 kilo flink te hinderen. Maar, het lijkt wel een sprookje, daar waren ineens drie Paashazen. Die bestaan toch. En het zijn geweldige windbrekers. Er was zelfs nog een vierde Paashaas maar die kon ik niet meer bijhouden.
Want je geest kan wel urenlang Paas willen vieren maar je lijf heeft niets met religie. Dat wil wandelen, zitten, lekker eten en Skuumkoppe drinken in plaats van mierzoete sportdrank. En als je niet horen wilt laat het lijf het wel voelen. Overal als dat moet. Dan wordt het een gevecht. Dat je trouwens achteraf niet meer snapt (“waarom ben ik in het laatste deel zo vaak gestopt”, “als ik doorgelopen was dan..”). Net zoals je achteraf gelijk weer vergeten bent dat je dit “nooit meer gaat doen”.
Na de viering is het feest nog niet afgelopen. Zeker niet voor mij deze keer. Doel gehaald: 60 km binnen de 6 uur. Toen was ik er nog niet maar, sorry Martien, we zijn het er allemaal over eens dat het rondje langer dan 60 is. Ook was er deze keer nog een Paaskado voor mij: een “lopertje” voor de 1e dame 60+. En dat is uniek want die is voor het eerst uitgereikt. Door Cees, nadat we hem gevonden hadden. Mooie paasontwikkeling: straks zijn de dames nog helemaal gelijk aan de heren bij dit Texelse Paasfeest. Ik ben er superblij mee.
Lieve Texelaars, dank voor het mooie Paasfeest. Moge het nog jaren zo doorgaan.
Amen
Irene van Wijk